Ljós í myrkrinu.

Sælt veri fólkið.

Ég hef verið að velta því fyrir mér hvernig fólki líði svona almennt í þessu

foráttu myrkri og rigningu. Þetta er búið að vera svona í tæpa 3 mánuði.

Ég fer að skilja það núna af hverju fólk verslar sem aldrei fyrr ferðir til Spánar 

og suður evrópu í svartasta skammdeginu. Hér hefur myrkrið grúfað yfir endalaust,

mígandi rigning, og engin friður til útiveru. Ekki það að ég sé einhver sérstakur útivista-

maður, en ég vill gjarnan geta séð lengra en í gráann þokubakkann. Ég verð að gæta

þess að leggjast ekki í eitthvað þunglyndi, en það er erfiðara en fjandinn sjálfur að

forðast það.  "Nú, jólin eru að koma", gæti einhver sagt. Jahá, blessuð jólin. Auðvitað maður!

Það bjargar öllu.  Fara að huga að jólagjöfunum, þvælast 

í mannmergðinni, teymdur áfram af konunni eins og hundur í bandi. Kaupa þetta, kaupa hitt.

Þrífa, mála, hengja upp jólaskrautið. Hvað á að vera í matinn? Hvað verðum við með marga í mat?

Eh, er þetta ekki farið að kosta svolítið? Skiptir engu, það er yfirdráttarheimild á kortunum. 

En, afhverju gerum við ekki bara eins og þeir sem fara til Kanarí, eða eitthvað? Sleppum 

þessu veseni og látum aðra stjana í kringum okkur. Ertu galinn? Og missa af yndislegum samveru

stundum með fjölskyldunni!!!!! (Í eldhúsinu við matargerð og uppvask)

Svei mér þá. Það er búið að redda mér út úr skammdegis þunglyndinu.

Ég hlakka til.